Deprem

 


Yanıyordu ışıklarımız
Tüten ocaklarımız
Demlenen çaylarımızı yudumlarken
Gülüyordu yüzlerimiz
Konuşuyorduk ertesi sabahı yarınları
Hiç ummazdık karanlıklarda nefessiz kalacağımızı
Hiç ummazdık bir daha sarılamayacağımızı
Birbirimizi görmeden hayata gözlerimizi yumacağımızı
Bir gürültü uykumun en tatlı anında
Bir patırtı rüyamın en güzel yerinde
Bir ses en sevdiğimin haykırışı
Bir ses en derinlerden umuda doğru
Hayata tutunmaya çalışırken
Sevdiklerini bir daha kollarına saramayacağını düşünürken
Bir ses
Sesimi duyan var mı
Son nefes.

Post a Comment

Daha yeni Daha eski