Maske

İnsanlar, çoğu zaman rahatsızlık duyacakları şeylerin yüzlerine karşı söylenmesinden hoşlanmaz ve söyleyen kişiye karşı tavır alırlar. Bu bir yere kadar anlaşılabilirdir. Fakat, bu şeyleri yüzüne söylemeyen ama içinde bilen, düşünen, kendi kendine söyleyen ama sosyal maske gereği rol yapıp bu şeylere değinmeyen kişileri severler. Halbuki o kişi de aynı şeyleri hissediyor, incineceğini bildiği için dile getirmiyor sadece. Bu durum o kişiyi iyi yapar mı? Birisi şişmansa eğer bunu dile getirsekte getirmesekte bu değişmez. Fakat bu, karşı tarafı incitir. Madem bu incinecek bir şey neden zayıflamıyorsun? Yok, bu normal bir şeyse neden inciniyorsun? Hem standartları, dayatılan idealleri kabul etmeyip hem de o idealler çerçevesinde konuşanları fazla ciddiye alıyoruz. Bize ayna tutanları sevmiyoruz ama duymak istediğimizi söyleyenlerden vazgeçmiyoruz. Kandırılmak hoşumuza gidiyor. Gerçek olmayıp rol olan duygulara, eylemlere ve söylemlere kanabiliyor ama gerçek ve doğal olan, olanı dile getirenlere katlanamıyoruz. Yani samimi olmayan, sadece kırılmayalım, incinmeyelim, üzülmeyelim diye konuşulan, davranılınan, bunu tercih eden insanların hal ve davranışları olması gereken olarak kabul edilirken; olanı olduğu gibi yüzümüze söyleyen insanların bu yaklaşımları kınanıyor, cezalandırılıyor. Bizim kötülüğümüzü isteyen biri, hoşumuza giden sözleri sarf ederek o sağlıklı olmayan şişmanlık halinde kalmamızı sağlıyor da olabilir. Yüzümüze karşı hoşlanmadığımız şeyleri söyleyen kişi de gerçekten iyiliğimizi isteyen biri olabilir. Fakat insan, bahsettiğim bu garip hali yüzünden bunu fark edemeyebilir. Sonuç olarak sosyal canlılarız ve her zaman her yerde istediğimiz gibi konuşamıyor, davranamıyoruz. Duymak istediklerimizle kendimizi iyi hissediyor, istemediklerimizden kaçınma eğilimi gösteriyoruz. Bir tür hayatta kalma mücadelesi. İnsanın da işi zor bu dünyada:)