Derle-dene-me 3

 

MUTLULUK

Mutluluk, onca kabuklu çiğdemin (çekirdek) arasından içlerine karışmış, kabuksuz şekilde duran çiğdem içinin eline gelmesidir.

Mutluluk, otobüs durağına yaklaşmışken karşıdan bineceğin otobüsün geldiğini görmektir.

Mutluluk, yazın bunaltıcı sıcağında, büyük marketlere girip serinlemektir.

Mutluluk, bedenine soktuğun yiyeceği, çıkarabilmektir; ağzına aldığın yiyeceğin tadını alıyor olabilmektir.

Mutluluk, mutfağa gidip bir bardak suyu içiyor olabilmektir.

Mutluluk, sevdiğinin sesini duyuyor ve yüzünü görüyor olabilmektir.

Mutluluk, göremediğin ve ulaşamadığın yerlerde değil; gözünün önünde ve elindekilerdir.

...

(Sizce mutluluk nedir?)

HAKLILIK

Haklı olanın sesi çok çıkmaz derler. Tam tersine ben eğer haklıysam herkesten çok benim sesim çıkar. Sesin çok çıkması, suçluluk psikolojisinin gereği olarak sesi çıkan kişinin haksız olduğu yorumunu yaparlar. Halbuki bu her zaman böyle değildir. Daha çok kişilik yapısıyla alakalı bir durum gibi gözüküyor. Kimse, ben haklıyım o zaman susayım da haklı olduğumu anlasınlar demez sanıyorum zira karşısındaki kişi laftan anlıyor mu ki bunu anlasın...

ENDİŞE

Kitap okurken kendi anladıklarımdan hoşnut olurum. Diğer yandan da yazarın anlatmak istediklerini anlayamayacağım endişesi sarar içimi. Acaba atladığım bir şey var mı diye, anlayamadığımı düşündüğüm yerleri tekrar tekrar okurum ve insanın kaygılı hallerini iliklerime kadar hissederim. İçinde yaşadığımız çağın kaygısı, elbette yırtıcı hayvanlardan korunmak olmayacaktı. Tabii ki böyle şeyleri kendimize dert edecek, böyle şeylerle kaygılanacaktık. Yazarın anlatmak istediğiyle benim anladığım aynı mı diye de sorarım kendime. Kitap okurken de insanın peşini bırakmaz bir şeyleri kaçırıyorum hissi. Günümüzün en yoğun hislerindendir zira... 

CÜMLE

İnsan, bu dünyada tek bir cümle olsaydı ne olurdu diye, sordum bir hocama. (sizin de yorumlarda aklınıza gelen cümleler olursa belirtin lütfen) Cevap olarak bana Epiktetos'un bir sözünü hatırlattı: "Bir cesedi sırtlanmış ufacık bir ruhsun sen." Çok güzel söylemiş gerçekten. Maksim Gorki'nin Benim Üniversitelerim adlı kitabında şu cümlelerin de insana pek yakıştığını düşündüğümden paylaşmak istiyorum: "Anlaşılmaz olana karşı insanların nasıl gülünç ve düşmanca tavır takındıklarını gözlemledim." "İnsanlar, sıkıntılı ve alıştıkları hayatlarını, bir anlığına unutturduğu için ilginç hikayelerden hoşlanıyorlar. Anlatılan şeyde uydurma ne kadar çok şey olursa o kadar can kulağıyla dinliyorlar." "İnsanlar bilgi değil, unutma ve avuntu peşinde koşarlar." Sonra yine dedim ki kendi kendime, nice cümleler vardır ki daha insanı öyle güzel anlatır muhtemelen onların yanında bu alıntıladıklarım pek sınırlı kalır. Ama zaten hayatımızı hep indirgemelerle, sınırlamalarla yaşamıyor muyuz? Böyle bir soruya tabii ki herkes kendince bir cevap verecek. Bir insan, tüm cevapları nasıl içinde barındırabilir ki? Diğer türlü olsa düşüncelerin tepişmesinden dolayı ağzı konuşamaz olurdu. Bir şeyi seçeriz ve onunla bir ömrü tamamlarız. Böylesi zahmetsizdir ve kimilerine göre de uygun olandır. Çünkü, insan ömrü neticede sınırlıdır. Bir iki arkadaş, bir inanç, gelgitler içinde bir kaç ideoloji; birkaç yere seyehat; birkaç dizi film ve birkaç okunmaya değer kitap... Ömrü boyunca bunları anlatır durur, bunlar da insanı dönüştürür. Bunlarla son haline ulaşır ve göçüp gider. Kimilerine göre toprağa karışarak yok olur; kimilerine göre ise asıl hayatına kavuşur...

KAÇIŞ

Her vaktini doldurmaya çalışan kaçmıyor mudur bir şeylerden? Belki kendinden, belki de olduramadığı şeylerden. Herkesle iyi anlaşan, taviz vermiyor mudur bir çok şeyden? Belki yalnız kalmaktan belki de sevilmemekten korkuyordur da kendini, isteklerini, arzu ve düşüncelerini yok sayıyordur... Psikoloji literatüründe bu durumun adı eyleme vurmak. Ve hemen hemen eyleme vurmayan insan yok...