Eylemek üzerine

Okursan yazarsın, yazıyorsan zaten okursun. Sadece okuyup sadece yazabilirsin de. Yazıyorsundur, okumazsın; okumuyorsundur, yazarsın. Ne okuyor ne yazıyor da olabilirsin. O vakit izliyorsundur, dinliyorsundur. İzlemiyorsan da maruz kalıyorsundur. O da yok diyorsan illaki istemeden bir şeyler duyuyorsundur. Duymamaya çabalarsan daha çok duyarsın. Yazmamaya çabalarsan ama daha fazla yazmazsın. Okumamaya çabalarsan da daha fazla okumazsın. Çünkü bu iki eylem, düpedüz zordur. Ne izlemeye benzer ne dinlemeye. Hoş, dinlemek izlemekten daha zahmetlidir fakat anlamak istersen. İzlemek de kıymetini izlediğin şeye göre bulur. Öyle bir şey izlersin ki onu önce duyarsın, sonra adeta okursun-izletilenin ardındaki görünmeyeni- ve sonra belki de sende düşündürdüklerini yazarsın. Bunu, sadece izleyerek yapabileceğin gibi sadece duyarak, sadece okuyarak da yapabilirsin. Hatta okurken zihninde tüm kurgu canlanır, film sahnelerini aratmaz. Yazarken ise bizzat kendin bu sahneyi kurarsın. Duyduklarınla, izlediklerinle, okuduklarınla. Onların zihninde canlandırdıklarıyla, sende ki var olan, dipte kalmış bilgilerini gün yüzüne çıkartmalarıyla. O halde yazan; okuyandır, izleyendir, duyandır. Okuyan; yazan, izleyen ve duyandır. Duyan; yazan, okuyan, izleyendir. İzleyen; okuyan, duyan, yazandır. Birde yaşamak vardır. Zaten tüm bu eylemler yaşarken olanlardır. Yaşamda yaşamak tüm bu eylemleri içine alır. Yaşamak vardır bir de yaşamak vardır. Yaş alırken savrulmak da yaşamaktır; yaş alırken sadece nefes almakta. Yaş alırken varlığından bir haber olunması da yaşamaktır; yaş alırken kalabalıklar içinde yaşlanmakta. Yaşamak da bir eylemdir; okunası, izlenilesi, duyulası, yazılası ve yine yaşamakta bir eylemdir, tüm eylemlerin ve eyleyenlerin kaçınılmaz maruziyeti.