İlham perileri

 

Sarkmış ağızları, burunları.
Azmış duyguları, duyarları.
Kimmiş neymiş birileri,
Bak geldi ilham perileri.
Nesiniz siz kimsiniz?
Tanımıyor sizi hiç kimsemiz.
Olduğunuzu sanmışsınız adam,
Ama biliyorsunuz hiçbir şeysiniz.
Bu yüzden istenmeyen otsunuz,
Burunların dibinde biten.
Gel gör ki her bir yerdesiniz,
Babadan oğula nesilsiniz.
Sen kendin mi sanıyorsun kendini,
Aç kulaklarını da dinle söylenenleri.
Neler neler dediler hakkında senin,
Sen de her birini sandın kendin.
Son bulsun istersen bu sanmalar,
Tıka kulaklarını ukala ağızlara.
Yukarıda anlattım onları sana,
Yalnızca kendi sesini duy onu dinle.
İnletirler ortalığı sen değişince.
Bilmezler kaçınılmazdır değişim gelince,
Rahatsızlıkları kendilerince içlerinde.
Al iç sesini bak içine,
Aynılarını fısıldayacak sakın merak etme.
Say şimdi içinden on dan geriye,
Şıklatınca parmağımı uyan ileriye.
Geride kalmışların gerisinden gelir gözleri,
Görmezler hiç kendilerindeki eksiği.
Dışarıdadır gözleri sürekli meşgul zihinleri,
O kafatasının içinde olmaktan utanır beyinleri.
Yok bir faydaları,
Sanma ki sadece dışarıya zararları.
Haykırır yüz hatları tüm zarar ziyanlarını.
Bir bakışta anlarsın içlerini kemirdiklerini.
Kendini soyutla o gözlerden,
Görgüsüz bedenlerden.
Biliyorsun iyi gülen son gülen,
En iyi cevaptır gülümseyen bir sen ama kendinsen...