Hep aynı

Toprağın altında açtım gözümü

Duydu kulaklarım yukarıda

Devam eden kargaşayı

Kim attı üzerime bu toprağı

Hiç mi düşünmediler nasıl yaşarım burada

Düşünmeye vakitleri mi yok yoksa

O yüzden mi böyle telaşla koşturuyorlar sağa sola

Dursa da biri duysa sesimi

Anlar mı ki halimi

Rüya olsa uyansam derdimi

Unutur muyum ben de

Dalar mıyım telaşa

Sahi aynı hayatı sürmüyor muydum onlarla

Yerin üstünden altına geçince

Ne oldu bana böyle birden bire

Dilim neler söylüyor 

Rüyama giren kim

Beni nasıl buluyor

Gözlerimi kapatmasam

Bulamaz beni uğrayamaz belki yanıma

Uyanık kalmalıyım

Uykuda bile rahat yok yoksa

Hep bir koşturmaca

Hep bir telaş

Uyursam görürüm

Görürsem sanarım

Sanarsam inanırım

İnanırsam yaşarım

Yaşarsam telaşa düşerim ve

Düşersem yine kalkarım çünkü

Hep bir telaş

Yok hiç neşe

Arada bir nefes

Kalmadı heves desem de

Uyanır, kaldığım yerden devam eder 

Yürür ve yine bir düşün pençesinde korkar 

Titreyerek uyanırım ve yine sonra

 Yeni gün, ve yine sonra yaklaşırım asıl rüyaya. 

O, hepimizin bir gün göreceği bir gerçek, 

Burası ise sadece bir fragman ki belki de o bile değil. 

Örtseler de üstüme toprağı, sürseler de üstümde cefayı,

 Rahatta olsak çile de çeksek varacağımız yer hep aynı..