Selamlar

 

Bu yazıyı okuyacak herkese selamlar, diyerek başlamak istedim bu sefer. Etkileşim kurduğum insanlara, bir de böyle seslenmek istedim:) İyi kötü bir şekilde yazıp çizdiklerimle yaklaşık 3 aydan fazla bir süredir blog aracılığıyla etkileşim içerisindeyiz. Yorumlarda yapılan sohbetler sayesinde, blog mahallesi gibi güzel bir oluşumun da katkılarıyla güzel insanlar tanıdım. Yazan, okuyan ve bunlar üzerine sohbet eden insanları, uzaktan bir ekran aracılığıyla da olsa bir arada görmek güzeldi. Di'li geçmiş zaman kullanıyorum ama bu bir veda yazısı falan değil:) En azından şimdilik... İçerik anlamında, daha farklı bir şeyler yapma planım da var blogda. Şimdilik biraz daha deneme ve kısmen de öykü şeklinde ilerlemeye devam edeceğim. Blog dünyasında, kendi kitabını bastırabilecek kadar çok yazı biriktiren de gördüm, emekli olupta (buna şaşırmıştım da) düşüncelerini, birikimlerini paylaşan, yazan, çizen de gördüm. Böyle insanlar olduğunu bilmek, kendi adıma sevindirici oldu. Herkes, bir şekilde ya gündemden haber veriyor okuyanlarına ya günlük rutinlerini paylaşarak bir bağ kuruyor okuyanlarıyla; kimisi yaşadığı duyguları içini dökerek paylaşıyor, kimisi podcast şeklinde blog dünyasının, bloggerların sesi oluyor. Kimisi okuduğu kitapları, izlediği filmleri paylaşıyor. En nihayetinde belki de herkes kendini arıyor. Kendini bu şekilde ifade ediyor. Durup ince şeyleri düşünmeye kimsenin vakti olmadığı günümüzde durup düşünmeye fırsat bulan ya da yaratan birileriyle ve daha da önemlisi, düşünen birileriyle karşılaşma umuduyla yazıyor yazılarını... Çevresinde hissettiği, kalabalıklar içersindeki yalnızlığını burada gideriyor, etrafına attığı sessiz çığlıklarını burada duyuruyor... Nietzche'nin çok sevdiğim "ben bu kulaklara göre ağız değilim", sözünü sizle tam da bu satırda paylaşmak istiyorum. Belki de çoğumuz farklı kulaklar aradığımız için buradayız... Cümlelerimi, geçenlerde yazdığım ve yarım bıraktığım birkaç satırı tamamlamadan, düzenlemeden bıraktığım hâliyle paylaşarak bitirmek istiyorum.

Takvim yapraklarını kopardım günün sonunda,
Ömrümün sonuna geldim bir adım daha,
Kutlardı sevenlerim doğduğum günü kahkahalarla,
Oysa ben hep düşünmüştüm ağlamadık mı doğunca?
Bazen çokca ederim umutta,
Koşar adım atarken düşerim sonunda,
İçimde bir ses fısıldar her düştüğümde kulağıma,
Nefes aldığın sürece kalk ve dene bir daha,
Yaşamak bu değil mi zaten ite kaka,
Sonu belli olsa da yolu pek bi bocalama,
Dememiş mi şair biraz da sen oyalan da,
Bi o yanda bi bu yanda,
sürdürürüz yaşamı biraz orda biraz burda.
Yine oldu birden bire, dile geldi kelimeler harflerden,
İşte biraz da yaşamak böyle plansız, umarsız, rastgele zaten.
Sen ararken çarşıda pazarda,
Hesapta yokken çıkar karşına.
Şaşırmak ne kıymetlidir,
Şimdilerde biz alıştık şaşırmamaya.
O dönemlerimiz geride kaldı, duyarsızlık dönemimiz artık çokca... Sevgiler👋